Nieuws uit Haydom

Twee maanden zitten er al weer bijna op. Van de ene kant vliegt de tijd snel, van de andere kant lijkt het ook al weer heel lang geleden dat ik in NL was. Na een kleine dip vorige week ben ik weer bijna helemaal hersteld. Alle dingen kosten hier veel energie, zelfs de dingen die normaal gesproken vanzelf gaan. Er is geen AH waar je even een maaltijdsalade koopt als je geen zin hebt om te koken. Sterker nog, als je hier een beetje gevarieerd wilt eten moet je je eigen groenten verbouwen! Anders is het ui, tomaat en zo nu en dan een komkommer, wortel en groene paprika. Ook zijn er altijd bananen en sinaasappels. Het ananasseizoen is nu helaas voorbij, maar niet getreurd, straks begint het mangoseizoen! Arusha is dan een paradijs met alles wat je maar bedenken wil (binnen Afrikaanse grenzen dan).

- Kleine Nederlandse vriendinnetjes -

Het is wel grappig om te merken dat eten echt een kleine obsessie wordt. Ik bedoel, ik vond het altijd wel leuk en lekker om te koken en te eten. Hier heb je gewoon niet zoveel mogelijkheden en dan wil je natuurlijk perse iets wat hier niet verkrijgbaar is. Gelukkig kan ik nu gaan oogsten van de groententuin en wordt een grote behoefte bevredigd: sla, rucola, basilicum!!

Heerlijke radijsjes en spinazie en ook de boontjes binnen te groeien, ik heb vandaag ontdekt dat er al 4 cm lange boontjes tussenzitten! Over een paar weken bonen uit eigen tuin. Ook heb ik bij de ingang van de keuken een kruidentuin aangelegd met peterselie, munt en rozemarijn en ook tijm en basilicum gezaaid. Ik wil over een jaar niet weg!

- salade uit eigen tuin! -

Zoals je merkt ben ik veel bezig met de groententuin, het is dan ook een erg bevredigende bezigheid tegenover soms tegenvallende dingen op werk. Laat ik een ding voorop stellen: ik heb het enorm naar mijn zin op Maternity Ward. De ervaring die je krijgt is enorm en ik kan veel doen. Maar soms, als je gewoon de visite wilt doen en je weet dat er 60 patienten wachten en 's middags een hele rij aan poli-patienten, dan is het moeilijk om rustig te blijven als jij er aan komt en er is nog helemaal niks gebeurd. De statussen van de patienten zijn kwijt, er is geen verpleegkundige om de visite mee te doen.... Afgelopen vrijdag heb ik me voorgenomen om alleen maar te genieten. Dus toen ik dit tafereel tegenkwam ben ik de IC van de babies ingelopen heb een weesbaby in mijn armen genomen en melk gegeven. De baby is toen in mijn armen in slaap gevallen en een uur later kon ik aan de slag voor de visite: statussen waren (bijna) allemaal uitgedeeld aan de patienten en er was een leerlingverpleegkundige die mij kon helpen met de visite. Zo kosten de dingen veel minder energie en krijg je zelfs energie van zo'n kleine hummel die in je armen in slaap valt.

Vandaag hebben we een uitstapje gemaakt: van de buurvrouw hoorde ik dat er een 10-daags feest was, ter ere van een 5 maanden geleden overleden stamhoofd, in de buurt van lake Basutu op 45 minuten rijden hier vandaan. Dus met Ilona, Cees en kids op stap en op zeer gedaileerde uitleg van de buurvrouw, na het meer, na de 2e grote hobbel een klein fietspaadje ingereden en inderdaad daar was een feest aan de gang. Na de introductie van de peijnenburg reclame met de naar ontbijtkoek happende Masai kan elke Nederlander zich iets bij dit feest voorstellen. Een grote groep vrouwen en mannen tegenover elkaar in hun mooiste kleding; en dan maar springen op maat van de trom! Ook wij waren van harte uitgenodigd om mee te springen, maar na mijn voetbalblessure van afgelopen week heb ik maar hartelijk bedankt. Anders had me dat natuurlijk hardstikke grappig geleken, beetje springen met de locals!

Ja, ik ben hier aan het voetballen geslagen. We trainen 2x per week en deze week is er een toernooi met een heuse beker waar om gestreden wordt. Helaas was ik niet goed warm en toen ik een klein sprintje wilde trekken om de bal te pakken: PATS. Pijn in mijn bovenbeen. Dus nu moet ik eerst een beetje herstellen voordat ik weer verder kan met voetbaltraining en rondjes om Mount Haydom rennen. Ondanks dat er hier heel veel mooie klimboulders zijn heb ik de stoute klimschoentjes nog niet aangetrokken. Toch een beetje gevaarlijk om in je eentje te gaan klimmen (met de gebroken enkel van Mexico in mijn achterhoofd...)

Nog een laatste nieuwtje: het eerste Nederlandse bezoek komt eraan! Joost (vriend van Floor) komt 2 weken co-schap lopen op Maternity Ward en daarna komt Floor Joost en mij opzoeken nadat ze zelf voor haar werk in Mozambique is geweest. En natuurlijk moeten we er dan ook even op uit met zijn drieen. Ik heb er zin in!!!