Na een maand uitrusten en helemaal bijkomen ben ik terug in Haydom.
En na een dag werken had ik het gevoel dat mijn batterij weer helemaal leeg was.
Hoe kan dat nou? Ik vind het een wonderlijk fenomeen. Hoe langer je vakantie is geweest, des te moeilijker is het om weer aan de bak te gaan. Nou denk ik wel dat de batterij wel weer sneller is opgeladen. Dus de volgende dag kun je weer fris aan de bak. Maar als je dan vervolgens een zondag en maandag 36 uur achter elkaar moet werken en dan de hele week nog en vannacht weer 24 uur fulltime aan de bak... Je raadt het al: lege batterij.
Dit was zeker een van die nachten die ik niet zo snel meer zal vergeten. Na een gewone dag op de verloskamers werd ik meteen richting reception (de spoedeisende hulp) geroepen. Een jongeman had al 2 weken last van pijn in de rechter onderbuik en nu kon hij er niet meer van lopen. Een reden om naar de dokter te gaan. Bij onderzoek viel een grote zwelling in zijn rechterflank op en de uitslag van de echo vertelde mij dat het meest waarschijnlijk ging om een blindedarmontsteking met een groot abces eromheen. Dat kon ik dus voelen.
Op naar OK om het abces te draineren. Daar wachtten ook een abces in het kleine bekken op me, een curettage, een heup die uit de kom was en een vrouw die na de bevalling van voor naar achteren uitgescheurd was (nee, geen foto's ;-).
Toen ik klaar was net na middernacht dacht ik aan mijn bed. Wat zou het toch heerlijk zijn om nu lekker te gaan slapen. Maar nee, ik moest eerst nog 2 patiënten zien in reception, daarna een patiënt op IC en de verloskamers zaten ook met smart op me te wachten.
Eenmaal op de verloskamers aangekomen zag ik een vrouw die ongeveer 30 weken zwanger was. De verpleegkundige kon geen hartactie vinden. Ook bloedde ze een beetje. Toen ik met behulp van echo keek en zag dat het ging om een kindje dat al een tijdje overleden was vertelde ik dat aan de vrouw. Tot mijn grote verbazing begon ze me te bedanken. In NL zouden mensen in huilen uitbarsten, groot verdriet hebben en deze vrouw zegt dankjewel.
Omdat ze al wat weeën had besloot ik af te wachten.
Nou, bedtijd dacht ik! Het was na enen, perfecte tijd om mijn bedje in te duiken na een lange dag met maar 1,5 uur pauze in totaal. Toen ik lekker even gedouched had, mijn frisse bed indook en mijn hoofd het kussen raakte..... tringggggggggggggggg!
Reception: er was een jongen gearriveerd die overdag geklaagd had over buikpijn en toen ineens niet meer aanspreekbaar was geworden. Toen ik me haastte naar het ziekenhuis dacht ik aan alle mogelijke oorzaken: een dronkelap, bloedvergiftiging, laag suiker, malaria, hersenvliesontsteking. Toen ik arriveerde bij een keurige jongen zag het eruit alsof hij heerlijk lag te slapen. Bij lichamelijk onderzoek vond ik absoluut geen afwijkingen en ook de bloeduitslagen van het lab waren niet afwijkend. Geen hypo, geen malaria, geen ernstige infectie, en volgens de familie ook geen alcohol of drugs. Wat dacht ik wel niet!!
Terwijl ik me met deze jongeman bezig hield stonden er wel 10 mensen om me heen, familie en vrienden en verder lagen er in de kleine ruimte nog een stuk of 10 andere patiënten met al hun begeleiders. Ondanks de vele mensen was het er eigenlijk heel rustig, het enige wat me overweldigde was de geur die Afrikanen met zich meedragen. De jongen naar IC gebracht ter observatie en weer terug naar mijn bed.
Toen ik lekker in mijn bed lag en ik bijna niet in slaap durfde te vallen, omdat ik weer een telefoontje verwachtte, ben ik toch in slaap gevallen. Ik denk ongeveer 10 minuten.... Tringggggggggggg!! En dan wil je echt niet wakker worden..... Maar je moet. Misschien gaat er wel iemand dood.
Met Ellen..... De verloskamers: een vrouw was binnengebracht met de ambulance en had hevige pijn bij haar oude litteken van een keizersnede. Meteen was ik klaarwakker, in mijn kleren geschoten en naar de verloskamer gerend. Het kon natuurlijk een gescheurde baarmoeder zijn.
Toen ik bij de verloskamers aan kwam zag ik daar een dikke vrouw enorm kabaal maken en zeuren dat het allemaal niet goed was en ondertussen roepen: Jesu, Jesu.....!!! En, oh ja, ze had ook nog pijn bij haar litteken. GRRRRRRRRRRRRRRR...... Hier word ik dus voor uit mijn bed gebeld. Er was werkelijkwaar helemaal niets aan de hand, behalve dat ze weeen had.
Terug naar bed.
Je raadt het al... Een half uur nadat ik me weer in bed genesteld had, ging de telefoon. De verloskamers. Of ik snel kon komen, NU! Ik draai me nog een keer om dacht ik. Vorige keer had ik me ook voor niets enorm gehaast. Maar ja..... stel je voor dat het deze keer wel echt iets is. Dus ik mezelf uit bed gesleept, aan mijn eigen haren naar de verloskamers gesleept. Ondertussen was het vijf uur. Een vrouw met een tweeling was bevallen van de eerste en ze konden niet goed zien hoe het met nummer 2 ging. Gelukkig ging het vlot en werd de tweede op een normale manier geboren.
Ook was de vrouw met de dode baby bevallen. Voor de helft. Het hoofd zat nog in de baarmoeder en de rest van het lijfje hing levenloos tussen haar benen. De baarmoeder was keihard. En in het kleine lijfje was geen beweging te krijgen. Hoe de moeder perste en ik aan het lijf trok en draaide. Het zat gewoon muurvast. De armen had ik al uit de baarmoeder gefriemeld. Helaas moest ik daarbij wel een armpje breken. Wat een barbaar ben ik.
En toen ging het licht uit. De verloskamers waren gehuld in duisternis en daar kwam geen verandering in. Geen diesel voor de generator. Geen elektriciteit.
Wat moet ik nu doen dacht ik? Is dit het gevreesde moment waarop ik een klein mensje in stukjes moet gaan snijden om het geboren te laten worden? Of de hersens leegzuigen? Ondanks dat haar baarmoeder keihard aanvoelde heb ik haar toch weeën stimuleerders gegeven om te proberen het hoofd geboren te laten worden.
Ik ging naar huis om mijn tropenbijbel te raadplegen: in het geval van de geboorte van een levenloze stuit waarvan de moeder nog niet volledige ontsluiting had bereikt, kon men ook een gewicht aan het kind hangen en door de zwaartekracht en de druk op de ontsluitingsring de geboorte bewerkstelligen.... Ik kon ook het kind in stukjes snijden of de hersens leegzuigen. Oké, dat eerste leek me wel een goed idee. Nog even uitstel van een verschrikkelijk werk. Ik op zoek naar touw en iets zwaars. Nergens te vinden, maar wel duck tape en een gevulde fles water. Net toen ik terug wilde lopen naar de verloskamers werd ik gebeld: de vrouw was spontaan bevallen van haar dode baby.
Ondertussen werd het rood aan de horizon en langzaamaan begon de wereld om me heen tot leven te komen. Heerlijk heb ik genoten van de zonsopgang en me bedacht dat dit waarschijnlijk een van die momenten is, die je niet meer snel zult vergeten.
