Laatste weken in Haydom

Lieve allemaal,

Sinds het laatste bericht is de tijd gevlogen! Monique is een week op bezoek geweest en ik heb weer heerlijk een weekje van supervisie mogen genieten. Matthijs is ook gearriveerd begin mei. Hij is aan het werk op de IC en daarnaast veel aan het opereren. Het ziet er naar uit dat hij de nieuwe orthopeed/chirurg van Haydom gaat worden. Verder is op dit moment Annemiek aanwezig en de lokale oogarts aan het ondersteunen. Enorm gezellig al het bezoek en daarom bijna geen tijd om de blog bij te houden.

De afgelopen weken weer veel beleefd. Samen met Matthijs ben ik nog een keer Mount Hanang opgelopen en wederom hebben we op de top geslapen. In elk jaargetijde ziet deze berg er weer anders uit. Supermooi! Het blijft echter wel een kuitenbijter. Ook deze keer de dagen erna van spierpijn mogen genieten.

- kamperen op mount hanang in een wolk -

- op naar de top 's ochtends vroeg -

- uitzicht vanaf de top van de berg -

Verder ben ik nog een keer op outreach geweest. Tijdens outreach rij je in een 4 wheel drive ambulance van het ziekenhuis naar een afgelegen (ja, nog meer afgelegen dan Haydom....) plek waar moeders met hun kinderen en zwangeren komen. De kinderen worden gewogen en ze krijgen hun benodigde vaccinaties. De zwangeren worden gecontroleerd en krijgen benodigde vaccinaties en aanvullende medicijnen.

Ik werk natuurlijk voor een missieziekenhuis en dat merk je met name tijdens de sala 's ochtends waarin iedereen voor zijn werk naar toe gaat voor een zegen en een preek. Ik ga hooguit een keer per week, de rest van de dagen geniet ik lekker van mijn ontbijt in het ochtendzonnetje. Verder wordt er gebeden voordat je met een operatie mag starten (bij een spoedsectio mag je wel meteen beginnen).

Tijdens de outreach kwam ik er dus achter dat er ook gebeden wordt voordat de ambulance vertrekt. En natuurlijk wanneer ze 10 minuten later stoppen voor thee met chapati. De zwangeren en moeders met hun kinderen krijgen een uur bijbelles van de meegereisde pastoor. En bidden voor de lunch. En voor de middag thee. En voor het eten dat je krijgt voordat je weer terug naar Haydom gaat. En dan een extra zegen van de pastoor voordat je weer de auto instapt terug naar Haydom.

Dat was toch wel een gezegende dag die outreach!

-ughali maken -

Naast het werk op maternity ward en het verzamelen van gegevens voor mijn onderzoek is er ook tijd om op pad te gaan. Samen met Annemiek ben ik een paar dagen naar Lake Natron gegaan. Op de weg van Arusha naar Haydom rij je dan in plaats van naar het zuiden (richting Haydom) naar het noorden (richting lake Natron). Het is een supermooie rit door het Rift Valley. Het is echt indrukwekkend om te zien wat de aarde teweeg kan brengen. Ten westen van ons een plateau op 2000 meter hoogte, waar een paar honderd kilometer ten zuiden Haydom ook op ligt. En wij rijden er dan langs naar het noorden, zo'n 1000 meter lager. Echt spectaculair. Verder zijn we de nodige actieve en in-actieve vulkanen tegengekomen onderweg. De eerste nacht sliepen we onder de rook van Ol Doyno Lengai, de heilige Maasai berg die onlangs in 2006 nog is uitgebarsten. Je rijdt door oude lava rivieren, door hoog gras, langs de giraffes, de zebra's en de gnoes naar een plekje om te slapen, een acacia boom. En ondertussen de hele tijd deze imponerende berg in het zicht. De volgende dag zijn we doorgereden naar Ngare Sero, een Maasai dorp aan Lake Natron waar we nog een oude mzee Maasai hebben gedropt voor de wekelijkse markt (6 koeien, 3 kalebassen met melk, een verdwaalde tomaat en veel kraaltjes en sieraden). Geluk was aan onze zijde, we kwamen een leuke gast tegen die met ons wel naar de watervallen wilde lopen. En dat was prachtig! We liepen door een droge kloof waar een rviertje doorheen liep naar de watervallen. Vanuit het hoger gelegen plataeu kwamen verschillende watervallen naar beneden zetten. Bovenin kon je palmbomen zien staan en andere tropische vegetatie. Heerlijk gedoucht onder deze waterstroom en heerlijk gebadderd. Het water komt van een bron, ongelooflijk met wat voor kracht dat water uit de grond komt zetten! Het is echt een soort kleine fontein. Lake Natron zelf was betoverend. Het is een groot zoutmeer, 50 cm diep, dus niet echt een plek om lekker te gaan zwemmen. Maar wat een mooie en betoverende omgeving!

- op weg naar lake natron -

- mighty mountain Lengai -

- kamperen onder de acaciaboom -

- koken op de lokale kijiko -

Nu is het aftellen. Nog 12 dagen en dan kan ik Alvin weer in mijn armen sluiten. We gaan samen nog een paar dagen naar Haydom, en daarna met de auto op pad naar Rwanda, Uganda en Kenia. Heerlijk, ik kijk er enorm naar uit. Gisteren heb ik mijn laatste nachtdienst gehad. Nog twee weken werken en dan zit mijn tijd in Haydom er weer op! Wat is dat jaar snel gegaan zeg! Voordat ik naar huis kom ga ik op reis met Alvin en daarna met mijn broertje.

Op 5 augustus land ik samen met mijn broertje weer op Nederlandse bodem. Eens kijken of ik weer kan wennen aan het Nederlandse leven....

- relaxen in Arusha bij de Blue Heron -

Tot die tijd nog even genieten van wat Tanzania te bieden heeft!

Overpeinzingen

Er is al weer een maand voorbij gevlogen zonder nieuws uit Tanzania. Er gebeurd een hoop, maar veel dingen worden na 9 maanden routine en zijn dan minder spannend om over te vertellen.

Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Ik merk dat ik nu echt helemaal opgenomen ben in het ziekenhuisleven. Ik heb mijn plekje gevonden. Mijn Tanzaniaanse collega's zijn echt superlief en gezellig om mee samen te werken. Ik merk dat er in tegenstelling tot het begin veel meer waardering en respect is voor mij als dokter. Het is natuurlijk logisch, als je als nieuweling aankomt kijken mensen eerst de kat uit de boom. Wie is die nieuwe dokter, kunnen we haar vertrouwen? Het helpt natuurlijk niet dat ik jong ben en ook nog vrouw. Maar na driekwart jaar in het ziekenhuis gewerkt te hebben merk ik dat ik me niet voor elke beslissing hoef te verantwoorden. Ook al is het soms niet wat ze gewend zijn, mijn beslissing wordt toch zonder tegen strubbelen uitgevoerd. Laatst werd ik door de hoofdzuster vol trots voorgesteld aan een nieuweling als "daktari yetu", oftwel "onze dokter". Deze week en volgende week val ik in voor de dokter op de intensive care en nieuwsgierig wordt door de verpleegkundige gevraagd of ik niet voor altijd op IC kan komen werken. Dat zijn natuurlijk enorme blijken van waardering en dat is zo fijn om te voelen. Dat is elke frustratie waard!

Verder houd ik me in de vrije uurtjes bezig met het opzetten van een onderzoek op mijn afdeling. Het is ondertussen uitgegroeid tot een heus promotietraject. Ik heb een professor in Nederland gevonden die mij gaat begeleiden en hij is vorige week ook al in Haydom op bezoek geweest. Verder heb ik nog co-promotoren in Nederland, Noorwegen en Tanzania, het wordt dus een internationale bedoeling! Ik ga onderzoek doen naar het voorkomen van moedersterfte en bijna-moedersterfte. Het is gebleken dat moeders die tijdens de zwangerschap of vlak erna erg ziek worden veel gemeen hebben met vrouwen die uiteindelijk overlijden. Omdat er uiteindelijk niet erg veel vrouwen overlijden, gebruik ik de bijna-moedersterfte om mijn aantallen te verhogen en met meer zekerheid iets te kunnen zeggen over deze vrouwen. Wat hebben ze gemeen, wat is er gedaan of niet gedaan? Wanneer is de complicatie opgetreden? Als ik antwoorden heb op deze vragen kan ik dingen in het beleid veranderen waardoor de kwaliteit van zorg stijgt en de moedersterfte daalt.

Ik heb nu een grote zak geld aangevraagd bij de Noorse organisatie Laerdal om salaris voor mij en mijn onderzoek te betalen. Ik krijg binnen 6 weken bericht, dus dat is erg spannend.

Als ik het geld krijg, dan betekent dat ik het komende jaar twee keer een maand terug zal keren naar Haydom om gegevens te verzamelen en het onderzoek te superviseren. Twee enthousiaste verpleegkundigen van de afdeling zullen straks als ik weg ben gegevens te blijven verzamelen. Ze krijgen er extra geld voor, dus voor hen een mooie incentive om casussen te verzamelen. Op deze manier heb ik ook weer iets om naar uit te kijken als ik straks weer naar Nederland kom!

Terug naar Nederland... Nog maar 2 maanden en dan komt Alvin naar Haydom. Dan ga ik met Alvin en daarna met mijn broertje reizen door Oost Afrika. Ongelooflijk hoe snel het einde van mijn avontuur naderbij komt. Ik weet nog toen ik de tweede keer terug ging naar Haydom. Ik dacht dat ik het nog geen 2 weken uit zou houden, maar nu zit ik er toch maar weer 3 maanden. Die laatste 2 gaan ook nog wel lukken ;-) Gelukkig komt er de komende 2 maanden veel bezoek, dat betekent veel afleiding. En Matthijs die me in Haydom komt versterken! Ik kijk er heel erg naar uit!

Nog een kleine anekdote ter afsluiting van mijn relaas: Het afgelopen paasweekend ben ik met Fleur, een medisch studente uit NL, op pad gegaan met de auto. In 4 dagen hebben we een ronde met de auto afgelegd van 1200 km. Eerst reden we door de met zonnebloemen bedekte heuvels ten zuiden van Haydom richting Singida wat bekend staat om zijn lekker pinda's naar Mwanza. Mwanza ligt ten noord westen van Haydom aan Lake Victoria, het op-een-na-grootste zoet water meer ter wereld. Na een nacht aan de oever van Lake Victoria in de tent reden we door naar de westelijke grens van de Serengeti. De Serengeti is een van de mooiste plekken van de wereld met enorme uitgestrekte grasvlakten waar de gnoe's, zebra's en gazellen jaarlijks doorheen trekken. Ook zonder al het wildlife is de Serengeti immens en indrukwekkend en wij zijn in 2 dagen van west naar oost helemaal door de Serengeti gereden. We hebben onder zijn immense sterrenhemel geslapen en genoten van de nachtelijke geluiden om ons heen. Elke avond kookten we op onze 'kijiko'. Dat is een traditionele Tanzaniaanse kookpot waar je op kolen kunt barbequen of koken, net wat je wilt. Op de terugweg, net toen ik me niet zo lekker voelde en 39 graden koorts had kwamen we vast te zitten in een soort mini-moeras-meertje. Midden in het gebied waar je gegarandeerd leeuwen zult aantreffen: de Simba-kopjes. Wij stonden zo'n 45 graden hellend naar links en voor in een meertje geparkeerd en we zaten echt vast. Vooruit, achteruit, geen beweging te krijgen! Ik had alle SOS nummers in mijn telefoon gezet voordat we de Serengeti inreden, dus ik dacht ik ga even de parkwachter bellen, die helpt ons er wel uit. Maar ja... midden in de middle of nowhere: geen bereik!

De doorgaande weg was 100 meter verder weg en daar kwamen heel af en toe auto's langs. Daar moesten we heen, maar ja, we waren wel bij de Simba-kopjes (Simba=leeuw, kopje=rots)!! Gewapend met een gevulde, knalrode thermosfles gingen we op pad naar de weg. Gelukkig kwamen we eerder een safari auto tegen dan een leeuw, dus gingen we heelhuids naar de auto terug om hem eruit te trekken. Bij de eerste poging knapte de kabel... Helaas!

De safari auto was zo aardig om ons naar de uitgang te brengen om hulp te halen. Toen we zo'n 5 minuten op pad waren kwamen we een groep van 18 leeuwen tegen.... Hmmmm. Geluk is met de domme. Ze waren duidelijk op pad en op zoek naar een lekker hapje. Toen we de leeuwen voorbij waren kwamen we een grote water-truck tegen, die jongens zouden onze auto wel even uit het moeras slepen! En ja, na wat graven en trekken en duwen kwam de auto los. Fleur en ik konden weer op pad! Wat een avontuur!

De rest van de week ziek op bed gelegen, maar alles beter dan een appetizer voor de leeuwen zijn...

- Beeldend materiaal in volgorde van gebeurtenissen -

Carnaval in Afrika

Een van de betekenissen van carnaval is dat gedurende deze 3 dagen alle mensen gelijk zijn in rang en stand. Als ex-prins carnaval Theo 1 (1973) staat me dit nog helder voor de geest en heb ik dit nadien nog jaarlijks als gewone carnavalist mogen ervaren.

In Tanzania heb ik nu ervaren dat het hier helemaal niet nodig is om carnaval te moeten vieren om elkaars gelijken te zijn. Hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Het is aanstekelijk om te zien hoe mensen hier met elkaar omgaan en vooral ook vriendelijk zijn tegenover vreemden/toeristen. Mensen, onderweg op safari en nu ook in Haydom, zijn zo behulpzaam dat je je er een beetje ongemakkelijk bij voelt.

Ook ongemakkelijk voel je je als je door het stadje loopt en alle zwarte ogen zijn op jou gericht en kinderen komen je vragen om een gift of soms gewoon ‘money’. Wel leuk is het om te ervaren dat kleine kinderen je bij de hand nemen en met de andere hand over de arm wrijven om te voelen of de haren wel echt zijn. Ze kunnen je dan zo indringend aankijken en je weet niet wat ze denken.

Op safari hebben we de eerste week niet alleen heel veel soorten, maar ook echt heel veel dieren gezien in de NgoroNgoro-krater en op de Ndutu-vlakten, het zuidelijkste deel van de Serengetti. De Big Five, te weten: olifant, neushoorn, buffel, leeuw en luipaard, hebben zich netjes voorgesteld aan ons. Maar ook de giraffes, zebra’s, gezelles, gnoes, hyena’s hebben we in grote getale gezien. Niet honderden maar tienduizenden hebben we gezien aan hun grote trek-/ optocht. Jaarlijks leggen ze een afstand af van 3000km. Vanaf half februari is het ook de tijd dat de jongen geboren worden en meerennen en –huppelen. Het was als slagroom op de vlaai.

Rijdend in een 4-weel drive jeep met een verhoogd dak, als bescherming tegen de zon en om het buitengevoel te versterken, voelde ik me weer Prins Theo 1. Heerlijk, wat een ruimte, wat een natuur, wat een dieren. Onze chauffeur/gids verwoordde het heel treffend: “dit is het land van de dieren en wij zijn hier de gasten”. En zo is het maar net en hopelijk zal het nog heel lang zo blijven!!

Indrukwekkend, geweldig zo’n schitterende natuur, inspannend maar tegelijk ontspannend, een haast onwerkelijke werkelijkheid, dit Tanzania, dit Afrika ……...!!!!!!!!!

En nu op naar Haydom. De weg is gelukkig al een beetje ‘gewoon’ -150 km afleggen in 3 a 4 uur is normaal geworden. Haydom is dan ook een oase voor ons reizigers. Dit voelt aan als een beetje thuis, vooral als we bij Ellens huisje zijn. Het uitzicht is prachtig en de tuin groeit en bloeit. Is dit Afrika????

Ja, vooral ons eerste bezoek aan het ziekenhuis. De rondleiding met al zijn geuren en kleuren was erg heftig! Onvoorstelbaar naar westerse maatstaven. Overal lopen mensen in en uit. Vaak met een prakje eten voor de mensen die in het ziekenhuis liggen. De maternity ward kent zalen waar 10 of 11 bedden staan en in ieder bed liggen 2 vrouwen.

De vrouwen die al bevallen zijn hebben hun kindje bij zich in bed. Petje af, voor iedereen die hier werkt.

Ook het bezoek aan het ziekenhuis went, want de volgende keer op maternity ward voelde al veel beter. En bij de bezoeken daarna was het goed. De mensen hier werken keihard. Het is wel heel bijzonder om je eigen dochter aan het werk te zien op de OK, tijdens de visite en als de “ daktari “ voor zo veel vrouwen hier.

Ook de omgeving is boeiend. Zodra je buiten de poorten van het ziekenhuis bent, sta je in het echte Afrika. De straat is een rood tapijt en als er dan een fikse regenbui overheen gaat zie je overal kleine riviertjes ontstaan. Probeer daar maar eens doorheen te komen.

Het lijkt erop dat het regenseizoen is begonnen. Iedere dag is er wel een regenbui, maar zoals altijd, na regen komt ook hier zonneschijn.

Voor ons zit de tijd hier er op. Nog enkele dagen naar Zanzibar en dan weer terug naar Nederland. Het was een geweldige ervaring om hier bij Ellen in Tanzania te mogen zijn!

Theo en Annie

Safari in de Ndutu plains en Ngorongoro Crater

Na het lange verhaal van de vorige keer, is het nu lekker plaatjes kijken!

Een van de 20 black rhino's in de Ngorongoro Crater

Die besloot om heel dichtbij te komen!

En voor onze neus de weg over te steken!

Afdaling in de krater

Speelse jonge leeuwen

Luie bedoeling...

Cheeta's ofwel het jachtluipaard

Zebra's lekker aan het drinken

En opeens schrikken ze en rennen weg

Deze was te laat...

Zebra vergadering in de ochtend

Onze tent in Ndutu plains

The migration of the wildebeast

Nachtbraken

Na een maand uitrusten en helemaal bijkomen ben ik terug in Haydom.

En na een dag werken had ik het gevoel dat mijn batterij weer helemaal leeg was.

Hoe kan dat nou? Ik vind het een wonderlijk fenomeen. Hoe langer je vakantie is geweest, des te moeilijker is het om weer aan de bak te gaan. Nou denk ik wel dat de batterij wel weer sneller is opgeladen. Dus de volgende dag kun je weer fris aan de bak. Maar als je dan vervolgens een zondag en maandag 36 uur achter elkaar moet werken en dan de hele week nog en vannacht weer 24 uur fulltime aan de bak... Je raadt het al: lege batterij.

Dit was zeker een van die nachten die ik niet zo snel meer zal vergeten. Na een gewone dag op de verloskamers werd ik meteen richting reception (de spoedeisende hulp) geroepen. Een jongeman had al 2 weken last van pijn in de rechter onderbuik en nu kon hij er niet meer van lopen. Een reden om naar de dokter te gaan. Bij onderzoek viel een grote zwelling in zijn rechterflank op en de uitslag van de echo vertelde mij dat het meest waarschijnlijk ging om een blindedarmontsteking met een groot abces eromheen. Dat kon ik dus voelen.

Op naar OK om het abces te draineren. Daar wachtten ook een abces in het kleine bekken op me, een curettage, een heup die uit de kom was en een vrouw die na de bevalling van voor naar achteren uitgescheurd was (nee, geen foto's ;-).

Toen ik klaar was net na middernacht dacht ik aan mijn bed. Wat zou het toch heerlijk zijn om nu lekker te gaan slapen. Maar nee, ik moest eerst nog 2 patiënten zien in reception, daarna een patiënt op IC en de verloskamers zaten ook met smart op me te wachten.

Eenmaal op de verloskamers aangekomen zag ik een vrouw die ongeveer 30 weken zwanger was. De verpleegkundige kon geen hartactie vinden. Ook bloedde ze een beetje. Toen ik met behulp van echo keek en zag dat het ging om een kindje dat al een tijdje overleden was vertelde ik dat aan de vrouw. Tot mijn grote verbazing begon ze me te bedanken. In NL zouden mensen in huilen uitbarsten, groot verdriet hebben en deze vrouw zegt dankjewel.

Omdat ze al wat weeën had besloot ik af te wachten.

Nou, bedtijd dacht ik! Het was na enen, perfecte tijd om mijn bedje in te duiken na een lange dag met maar 1,5 uur pauze in totaal. Toen ik lekker even gedouched had, mijn frisse bed indook en mijn hoofd het kussen raakte..... tringggggggggggggggg!

Reception: er was een jongen gearriveerd die overdag geklaagd had over buikpijn en toen ineens niet meer aanspreekbaar was geworden. Toen ik me haastte naar het ziekenhuis dacht ik aan alle mogelijke oorzaken: een dronkelap, bloedvergiftiging, laag suiker, malaria, hersenvliesontsteking. Toen ik arriveerde bij een keurige jongen zag het eruit alsof hij heerlijk lag te slapen. Bij lichamelijk onderzoek vond ik absoluut geen afwijkingen en ook de bloeduitslagen van het lab waren niet afwijkend. Geen hypo, geen malaria, geen ernstige infectie, en volgens de familie ook geen alcohol of drugs. Wat dacht ik wel niet!!

Terwijl ik me met deze jongeman bezig hield stonden er wel 10 mensen om me heen, familie en vrienden en verder lagen er in de kleine ruimte nog een stuk of 10 andere patiënten met al hun begeleiders. Ondanks de vele mensen was het er eigenlijk heel rustig, het enige wat me overweldigde was de geur die Afrikanen met zich meedragen. De jongen naar IC gebracht ter observatie en weer terug naar mijn bed.

Toen ik lekker in mijn bed lag en ik bijna niet in slaap durfde te vallen, omdat ik weer een telefoontje verwachtte, ben ik toch in slaap gevallen. Ik denk ongeveer 10 minuten.... Tringggggggggggg!! En dan wil je echt niet wakker worden..... Maar je moet. Misschien gaat er wel iemand dood.

Met Ellen..... De verloskamers: een vrouw was binnengebracht met de ambulance en had hevige pijn bij haar oude litteken van een keizersnede. Meteen was ik klaarwakker, in mijn kleren geschoten en naar de verloskamer gerend. Het kon natuurlijk een gescheurde baarmoeder zijn.

Toen ik bij de verloskamers aan kwam zag ik daar een dikke vrouw enorm kabaal maken en zeuren dat het allemaal niet goed was en ondertussen roepen: Jesu, Jesu.....!!! En, oh ja, ze had ook nog pijn bij haar litteken. GRRRRRRRRRRRRRRR...... Hier word ik dus voor uit mijn bed gebeld. Er was werkelijkwaar helemaal niets aan de hand, behalve dat ze weeen had.

Terug naar bed.

Je raadt het al... Een half uur nadat ik me weer in bed genesteld had, ging de telefoon. De verloskamers. Of ik snel kon komen, NU! Ik draai me nog een keer om dacht ik. Vorige keer had ik me ook voor niets enorm gehaast. Maar ja..... stel je voor dat het deze keer wel echt iets is. Dus ik mezelf uit bed gesleept, aan mijn eigen haren naar de verloskamers gesleept. Ondertussen was het vijf uur. Een vrouw met een tweeling was bevallen van de eerste en ze konden niet goed zien hoe het met nummer 2 ging. Gelukkig ging het vlot en werd de tweede op een normale manier geboren.

Ook was de vrouw met de dode baby bevallen. Voor de helft. Het hoofd zat nog in de baarmoeder en de rest van het lijfje hing levenloos tussen haar benen. De baarmoeder was keihard. En in het kleine lijfje was geen beweging te krijgen. Hoe de moeder perste en ik aan het lijf trok en draaide. Het zat gewoon muurvast. De armen had ik al uit de baarmoeder gefriemeld. Helaas moest ik daarbij wel een armpje breken. Wat een barbaar ben ik.

En toen ging het licht uit. De verloskamers waren gehuld in duisternis en daar kwam geen verandering in. Geen diesel voor de generator. Geen elektriciteit.

Wat moet ik nu doen dacht ik? Is dit het gevreesde moment waarop ik een klein mensje in stukjes moet gaan snijden om het geboren te laten worden? Of de hersens leegzuigen? Ondanks dat haar baarmoeder keihard aanvoelde heb ik haar toch weeën stimuleerders gegeven om te proberen het hoofd geboren te laten worden.

Ik ging naar huis om mijn tropenbijbel te raadplegen: in het geval van de geboorte van een levenloze stuit waarvan de moeder nog niet volledige ontsluiting had bereikt, kon men ook een gewicht aan het kind hangen en door de zwaartekracht en de druk op de ontsluitingsring de geboorte bewerkstelligen.... Ik kon ook het kind in stukjes snijden of de hersens leegzuigen. Oké, dat eerste leek me wel een goed idee. Nog even uitstel van een verschrikkelijk werk. Ik op zoek naar touw en iets zwaars. Nergens te vinden, maar wel duck tape en een gevulde fles water. Net toen ik terug wilde lopen naar de verloskamers werd ik gebeld: de vrouw was spontaan bevallen van haar dode baby.

Ondertussen werd het rood aan de horizon en langzaamaan begon de wereld om me heen tot leven te komen. Heerlijk heb ik genoten van de zonsopgang en me bedacht dat dit waarschijnlijk een van die momenten is, die je niet meer snel zult vergeten.

Happy 2010!

Een nieuw jaar begint met een nieuw berichtje.

Niet vanuit het warme Tanzania, maar vanuit koud Nederland.

Niet alleen cultureel gezien was het even omschakelen...

Van dag van vertrek - nog even relaxen op Bongoyo Island, naar...

... koud en glibberig Nederland!

Allereerst een heel gelukkig 2010 waarin dromen waar mogen worden!

Nu verder met de orde van de dag. Ik heb al 2 weken vrij tijd geconsumeerd. En ik heb dan ook helemaal niks gedaan. Ik voel me bijna schuldig. Maar nog niet genoeg, want vandaag - de eerste dag van 2010 waarin je weer wat nuttigs zou moeten doen - heb ik weer niks gedaan. Nou ja, vakantie gevierd dan. Heerlijk! Uitslapen tot half elf, uitgebreid ontbijten met een krantje erbij. Eens even de stad in, het is nu toch uitverkoop en ik woon er midden in. Toch maar een extra paar warme sokken gekocht en nog een dikke trui. Het is koud!! En ik heb natuurlijk wel een half jaar zonder deze luxe moeten doen!

In Haydom kan je wel stof kopen, maar als je iets leuks wilt hebben, moet je dat naar een kledingmaker brengen met een eigen patroon of schets erbij. Of je moet in de tweedehands kleding die wij vanuit Nederland opsturen willen rondlopen. Die wordt namelijk verkocht op de markt. Soms zit er nog best een leuk retro outfit bij, maar ik heb meestal geen zin om uren door stapels kleding te graaien.

Nog een verschil: eten. Hier ga je lekker naar ap, salade is voor je geoogst, gesneden en gewassen. Er is alles wat je maar wilt hebben en nog veel meer. In Haydom ga ik vlak voor etenstijd eens in mijn groentetuin rondsnuffelen, een paar wortels eruit trekken, een courgette en een paar tomaten en daar sta ik vervolgens nog een half uur het zand vanaf te spoelen. En dan moet je het natuurlijk nog in stukjes snijden en verder bereiden. Maar weet je, het heeft ook wel wat. Haast bestaat eigenlijk niet. Slow cooking, slow living.

Ik denk dat ik me vandaag voor het eerst sinds lange tijd weer eens heb gehaast. Naar de schoonheidsspecialiste wel te verstaan. Heerlijk even genieten van alle geneugten die het ontwikkelde westen te bieden heeft. Ongegeneerd...

Dat wordt weer even wennen als ik straks weer naar Tanzania terugkeer. Waar ik - tussen twee haakjes - nog echt even geen zin in heb. Moet ik Alvin weer alleen achterlaten. Mijn ouders en broertje, vriendjes, vriendinnetjes. Die - by the way - zich met een enorme sneltreinvaart aan het vermenigvuldigen zijn, dus dat mis je ook nog eens allemaal.

Nog twee weekjes - twee weekjes ongegeneerd genieten totdat ik weer terugga.