Een van de betekenissen van carnaval is dat gedurende deze 3 dagen alle mensen gelijk zijn in rang en stand. Als ex-prins carnaval Theo 1 (1973) staat me dit nog helder voor de geest en heb ik dit nadien nog jaarlijks als gewone carnavalist mogen ervaren.
In Tanzania heb ik nu ervaren dat het hier helemaal niet nodig is om carnaval te moeten vieren om elkaars gelijken te zijn. Hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Het is aanstekelijk om te zien hoe mensen hier met elkaar omgaan en vooral ook vriendelijk zijn tegenover vreemden/toeristen. Mensen, onderweg op safari en nu ook in Haydom, zijn zo behulpzaam dat je je er een beetje ongemakkelijk bij voelt.
Ook ongemakkelijk voel je je als je door het stadje loopt en alle zwarte ogen zijn op jou gericht en kinderen komen je vragen om een gift of soms gewoon ‘money’. Wel leuk is het om te ervaren dat kleine kinderen je bij de hand nemen en met de andere hand over de arm wrijven om te voelen of de haren wel echt zijn. Ze kunnen je dan zo indringend aankijken en je weet niet wat ze denken.
Op safari hebben we de eerste week niet alleen heel veel soorten, maar ook echt heel veel dieren gezien in de NgoroNgoro-krater en op de Ndutu-vlakten, het zuidelijkste deel van de Serengetti. De Big Five, te weten: olifant, neushoorn, buffel, leeuw en luipaard, hebben zich netjes voorgesteld aan ons. Maar ook de giraffes, zebra’s, gezelles, gnoes, hyena’s hebben we in grote getale gezien. Niet honderden maar tienduizenden hebben we gezien aan hun grote trek-/ optocht. Jaarlijks leggen ze een afstand af van 3000km. Vanaf half februari is het ook de tijd dat de jongen geboren worden en meerennen en –huppelen. Het was als slagroom op de vlaai.
Rijdend in een 4-weel drive jeep met een verhoogd dak, als bescherming tegen de zon en om het buitengevoel te versterken, voelde ik me weer Prins Theo 1. Heerlijk, wat een ruimte, wat een natuur, wat een dieren. Onze chauffeur/gids verwoordde het heel treffend: “dit is het land van de dieren en wij zijn hier de gasten”. En zo is het maar net en hopelijk zal het nog heel lang zo blijven!!
Indrukwekkend, geweldig zo’n schitterende natuur, inspannend maar tegelijk ontspannend, een haast onwerkelijke werkelijkheid, dit Tanzania, dit Afrika ……...!!!!!!!!!
En nu op naar Haydom. De weg is gelukkig al een beetje ‘gewoon’ -150 km afleggen in 3 a 4 uur is normaal geworden. Haydom is dan ook een oase voor ons reizigers. Dit voelt aan als een beetje thuis, vooral als we bij Ellens huisje zijn. Het uitzicht is prachtig en de tuin groeit en bloeit. Is dit Afrika????
Ja, vooral ons eerste bezoek aan het ziekenhuis. De rondleiding met al zijn geuren en kleuren was erg heftig! Onvoorstelbaar naar westerse maatstaven. Overal lopen mensen in en uit. Vaak met een prakje eten voor de mensen die in het ziekenhuis liggen. De maternity ward kent zalen waar 10 of 11 bedden staan en in ieder bed liggen 2 vrouwen.
De vrouwen die al bevallen zijn hebben hun kindje bij zich in bed. Petje af, voor iedereen die hier werkt.
Ook het bezoek aan het ziekenhuis went, want de volgende keer op maternity ward voelde al veel beter. En bij de bezoeken daarna was het goed. De mensen hier werken keihard. Het is wel heel bijzonder om je eigen dochter aan het werk te zien op de OK, tijdens de visite en als de “ daktari “ voor zo veel vrouwen hier.
Ook de omgeving is boeiend. Zodra je buiten de poorten van het ziekenhuis bent, sta je in het echte Afrika. De straat is een rood tapijt en als er dan een fikse regenbui overheen gaat zie je overal kleine riviertjes ontstaan. Probeer daar maar eens doorheen te komen.
Het lijkt erop dat het regenseizoen is begonnen. Iedere dag is er wel een regenbui, maar zoals altijd, na regen komt ook hier zonneschijn.
Voor ons zit de tijd hier er op. Nog enkele dagen naar Zanzibar en dan weer terug naar Nederland. Het was een geweldige ervaring om hier bij Ellen in Tanzania te mogen zijn!
Theo en Annie
