Er is al weer een maand voorbij gevlogen zonder nieuws uit Tanzania. Er gebeurd een hoop, maar veel dingen worden na 9 maanden routine en zijn dan minder spannend om over te vertellen.
Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Ik merk dat ik nu echt helemaal opgenomen ben in het ziekenhuisleven. Ik heb mijn plekje gevonden. Mijn Tanzaniaanse collega's zijn echt superlief en gezellig om mee samen te werken. Ik merk dat er in tegenstelling tot het begin veel meer waardering en respect is voor mij als dokter. Het is natuurlijk logisch, als je als nieuweling aankomt kijken mensen eerst de kat uit de boom. Wie is die nieuwe dokter, kunnen we haar vertrouwen? Het helpt natuurlijk niet dat ik jong ben en ook nog vrouw. Maar na driekwart jaar in het ziekenhuis gewerkt te hebben merk ik dat ik me niet voor elke beslissing hoef te verantwoorden. Ook al is het soms niet wat ze gewend zijn, mijn beslissing wordt toch zonder tegen strubbelen uitgevoerd. Laatst werd ik door de hoofdzuster vol trots voorgesteld aan een nieuweling als "daktari yetu", oftwel "onze dokter". Deze week en volgende week val ik in voor de dokter op de intensive care en nieuwsgierig wordt door de verpleegkundige gevraagd of ik niet voor altijd op IC kan komen werken. Dat zijn natuurlijk enorme blijken van waardering en dat is zo fijn om te voelen. Dat is elke frustratie waard!
Verder houd ik me in de vrije uurtjes bezig met het opzetten van een onderzoek op mijn afdeling. Het is ondertussen uitgegroeid tot een heus promotietraject. Ik heb een professor in Nederland gevonden die mij gaat begeleiden en hij is vorige week ook al in Haydom op bezoek geweest. Verder heb ik nog co-promotoren in Nederland, Noorwegen en Tanzania, het wordt dus een internationale bedoeling! Ik ga onderzoek doen naar het voorkomen van moedersterfte en bijna-moedersterfte. Het is gebleken dat moeders die tijdens de zwangerschap of vlak erna erg ziek worden veel gemeen hebben met vrouwen die uiteindelijk overlijden. Omdat er uiteindelijk niet erg veel vrouwen overlijden, gebruik ik de bijna-moedersterfte om mijn aantallen te verhogen en met meer zekerheid iets te kunnen zeggen over deze vrouwen. Wat hebben ze gemeen, wat is er gedaan of niet gedaan? Wanneer is de complicatie opgetreden? Als ik antwoorden heb op deze vragen kan ik dingen in het beleid veranderen waardoor de kwaliteit van zorg stijgt en de moedersterfte daalt.
Ik heb nu een grote zak geld aangevraagd bij de Noorse organisatie Laerdal om salaris voor mij en mijn onderzoek te betalen. Ik krijg binnen 6 weken bericht, dus dat is erg spannend.
Als ik het geld krijg, dan betekent dat ik het komende jaar twee keer een maand terug zal keren naar Haydom om gegevens te verzamelen en het onderzoek te superviseren. Twee enthousiaste verpleegkundigen van de afdeling zullen straks als ik weg ben gegevens te blijven verzamelen. Ze krijgen er extra geld voor, dus voor hen een mooie incentive om casussen te verzamelen. Op deze manier heb ik ook weer iets om naar uit te kijken als ik straks weer naar Nederland kom!
Terug naar Nederland... Nog maar 2 maanden en dan komt Alvin naar Haydom. Dan ga ik met Alvin en daarna met mijn broertje reizen door Oost Afrika. Ongelooflijk hoe snel het einde van mijn avontuur naderbij komt. Ik weet nog toen ik de tweede keer terug ging naar Haydom. Ik dacht dat ik het nog geen 2 weken uit zou houden, maar nu zit ik er toch maar weer 3 maanden. Die laatste 2 gaan ook nog wel lukken ;-) Gelukkig komt er de komende 2 maanden veel bezoek, dat betekent veel afleiding. En Matthijs die me in Haydom komt versterken! Ik kijk er heel erg naar uit!
Nog een kleine anekdote ter afsluiting van mijn relaas: Het afgelopen paasweekend ben ik met Fleur, een medisch studente uit NL, op pad gegaan met de auto. In 4 dagen hebben we een ronde met de auto afgelegd van 1200 km. Eerst reden we door de met zonnebloemen bedekte heuvels ten zuiden van Haydom richting Singida wat bekend staat om zijn lekker pinda's naar Mwanza. Mwanza ligt ten noord westen van Haydom aan Lake Victoria, het op-een-na-grootste zoet water meer ter wereld. Na een nacht aan de oever van Lake Victoria in de tent reden we door naar de westelijke grens van de Serengeti. De Serengeti is een van de mooiste plekken van de wereld met enorme uitgestrekte grasvlakten waar de gnoe's, zebra's en gazellen jaarlijks doorheen trekken. Ook zonder al het wildlife is de Serengeti immens en indrukwekkend en wij zijn in 2 dagen van west naar oost helemaal door de Serengeti gereden. We hebben onder zijn immense sterrenhemel geslapen en genoten van de nachtelijke geluiden om ons heen. Elke avond kookten we op onze 'kijiko'. Dat is een traditionele Tanzaniaanse kookpot waar je op kolen kunt barbequen of koken, net wat je wilt. Op de terugweg, net toen ik me niet zo lekker voelde en 39 graden koorts had kwamen we vast te zitten in een soort mini-moeras-meertje. Midden in het gebied waar je gegarandeerd leeuwen zult aantreffen: de Simba-kopjes. Wij stonden zo'n 45 graden hellend naar links en voor in een meertje geparkeerd en we zaten echt vast. Vooruit, achteruit, geen beweging te krijgen! Ik had alle SOS nummers in mijn telefoon gezet voordat we de Serengeti inreden, dus ik dacht ik ga even de parkwachter bellen, die helpt ons er wel uit. Maar ja... midden in de middle of nowhere: geen bereik!
De doorgaande weg was 100 meter verder weg en daar kwamen heel af en toe auto's langs. Daar moesten we heen, maar ja, we waren wel bij de Simba-kopjes (Simba=leeuw, kopje=rots)!! Gewapend met een gevulde, knalrode thermosfles gingen we op pad naar de weg. Gelukkig kwamen we eerder een safari auto tegen dan een leeuw, dus gingen we heelhuids naar de auto terug om hem eruit te trekken. Bij de eerste poging knapte de kabel... Helaas!
De safari auto was zo aardig om ons naar de uitgang te brengen om hulp te halen. Toen we zo'n 5 minuten op pad waren kwamen we een groep van 18 leeuwen tegen.... Hmmmm. Geluk is met de domme. Ze waren duidelijk op pad en op zoek naar een lekker hapje. Toen we de leeuwen voorbij waren kwamen we een grote water-truck tegen, die jongens zouden onze auto wel even uit het moeras slepen! En ja, na wat graven en trekken en duwen kwam de auto los. Fleur en ik konden weer op pad! Wat een avontuur!
De rest van de week ziek op bed gelegen, maar alles beter dan een appetizer voor de leeuwen zijn...
- Beeldend materiaal in volgorde van gebeurtenissen -
