Leven in Haydom

De weg voor het ziekenhuis

Het leven in Haydom neemt langzaam maar zeker vaste vormen aan.

Beetje bij beetje leer ik het ziekenhuis en zijn werknemers en de mensen eromheen kennen.

Het ziekenhuis is groot, met 400 bedden. Er werken momenteel 5 Afrikaanse artsen (waarvan 2 echte dokters en 3 assistent medical officers, maar die doen hetzelfde) 2 Noorse, 1 Duitse, 1 verAmerikaanste Nederlander, 1 Brit en ik. Er zijn ook een aantal bezoekende specialisten, dat wisselt van week tot week. Er was een Amerikaanse neurochirurg voor 2 weken en nu is er een Noorse uroloog en een Noorse gynaecoloog. Erg handig om van gedachten mee te wisselen en samen te opereren.

De lokale groentenboer - met de Noorse gynaecoloog

Mijn dag wisselt, meestal begin ik met de visite van de belangrijkste kamers, waar de meest zieke patienten liggen zodat ik daarna gestoord kan worden door de verloskamers of een geplande OK.

's Middags is gereserveerd voor de OPD (poli) patiënten als er tenminste niks tussenkomt.

Ik heb een echo-apparaat met mogelijkheden om via de buik of via de vagina te onderzoeken, helemaal prima en ik kan ook kweken afnemen en PAP-smears doen (voor de geneeskundigen onder ons). Eigenlijk kun je heel wat. Ik kom alleen wat tijd per dag tekort.

Als het maar water krijgt, groenten groeien hard!

Radijsjes, sla, spinazie

Aan het eind van de dag ben ik moe, maar er is altijd wel wat om je gedachten ergens anders op te richten. Zo is er voetbal op dinsdag en vrijdag, erg leuk. Je kan hardlopen of mountainbiken richting Mount Haydom. Er is een tennisveld. Kortom er is altijd wel wat te doen.

Het weekend gebruik ik om lekker in het groententuintje te rommelen, naar de markt te gaan, de omgeving te verkennen. Volgend weekend ga ik naar Arusha (7 uur rijden) om echte boodschappen te doen (kaas, vlees, weetabix, melk, luxeproducten...). En lekker uiteten!!

Even genieten wat het stadse leven te bieden heeft en dan met een volle auto weer terug naar de middle of nowhere.

Rosalia the gardener

Beklimming van Mount Hanang

Vandaag ontsnapt uit Haydom en Mount Hanang beklommen, de vierde berg van Tanzania, op zo'n 60 km van Haydom.

Vanuit mijn tuintje ziet hij er uit als de onderstaande foto (de grijzige berg achter de heuveltjes), heel onschuldig. Maar hij is toch 3417 meter hoog en je bent een hele dag bezig als je in een keer omhoog en omlaag wilt.

Gistermiddag naar het aangrenzende dorpje Katesh gereden en een hotelletje opgezocht. Samen met twee Noorse meiden (waarvan een verpleegkundige op mijn afdeling) begon de volgende dag de klim. Om 6 uur op pad als het eerste licht uit het ochtendgloren ontwaakt. Het eerste deel klim je omhoog door bos en later grasland, daarna duurt een 2 uur durende klim over de rug van de berg naar de top.

En daar staan we dan!! Op de top, 4,5 uur later.

En dan dezelfde weg weer terug....

Heerlijk! En als je dan terugrijd over de stoffige Tanzaniaanse wegen, met de ondergaande zon en de silhouetten van een herder en zijn kudde en een acaciaboom... Dan is dat toch wel een van de goede redenen om jullie een jaartje achter te laten. Al moet ik eerlijk bekennen dat dat niet altijd zo makkelijk te beredeneren is. Mis jullie namelijk toch wel een beetje boel...

De eerste dagen in het ziekenhuis

De eerste werkweek zit er voor de helft op. Even een kleine impressie.

De eerste dag was wel even schrikken, maar dat was een maandag. Maandagen zijn in elk ziekenhuis hectisch. Er waren ongeveer 60 patiënten die op een dokter wachtten om gezien te worden. Bij een derde was helaas nog geen gynaecologisch onderzoek of echo verricht die in de meeste gevallen toch echt wel nodig bleek te zijn om een correcte diagnose te stellen.Er waren zeker vier vrouwen bij die opgenomen waren onder de verdenking van een miskraam die uiteindelijk niet zwanger bleken te zijn...Nadat ik de visite had gelopen had ik even behoefte aan niks. Geen swahili, geen mensen, geen vragen, geen patiënten. Mijn hoofd was een beetje vol. Waar te beginnen.....??

Gelukkig was het lunchtijd en had ik een goede reden om even het ziekenhuis te ontvluchten en thuis te lunchen.Eenmaal thuis, ben ik maar gewoon even gaan zitten en heb ik bedacht dat ik niet iedereen ineens kan zien. First things first. Mensen met acute dingen eerst en andere dingen kunnen wachten. Toch moeilijk om zulke beslissingen te nemen als je nog niet echt een overzicht hebt over de afdeling.Toen ik had geluncht en had bedacht dat ik me eerst over de opgenomen zwangere vrouwen ging bekommeren werd ik natuurlijk geroepen door een verloskundige.

Het ging niet goed met een bevalling. De moeder had wel volledige ontsluiting, maar geen drang om te persen. Tsja... Dat was drie uur geleden ook al zo, maar nu ging het ook nog slecht met het kind, dus dan wordt de dokter erbij geroepen voor een keizersnede.

Ik mocht mijn eerste dag dus eindigen met een keizersnede.

Welkom in Haydom :-)

Gelukkig voor moeder, kind en mijzelf ging het heel soepel. De kop is eraf!

De tweede dag was ik helaas ziek en heb ik in bed doorgebracht. Vandaag was ik gelukkig weer beter en ging het al een heel stuk beter dan maandag. Ik heb dus goede hoop. De verwachtingen en de lat heb ik maar niet te hoog gelegd. Ik heb zeker een maand nodig om mijn draai te vinden en het gevoel te hebben dat ik het een beetje in de hand heb. En dan nog...

Anyhow, het lijkt er wel op dat het gaat klikken tussen deze plek in de middle of nowhere en mij. Een jaar lang, ben erg benieuwd wat het allemaal gaat brengen!